Wojna powietrzna w Polsce 1939 - Andrzej Rzepniewski
Walka powietrzna jest starciem zbrojnym w przestrzeni powietrznej statków powietrznych (pojedynczych samolotów, śmigłowców, bezzałogowych statków powietrznych lub ich grup), z użyciem dysponowanej przez nie broni, zmierzającym do zniszczenia przeciwnika lub rozbicia jego ugrupowania albo zmuszenia go do zaniechania wykonania zadania bojowego. Jest połączeniem manewru i ognia w celu rażenia i zniszczenia przeciwnika powietrznego. Walkę powietrzną determinują cztery podstawowe czynniki: pilot wyposażony w informację (wiedzę) i umiejętności samolot lub śmigłowiec o określonych właściwościach, ze swoim uzbrojeniem i wyposażeniem (elektronicznym, mechanicznym) stan środowiska, dostępna przestrzeń ruch. Immanentną cechą walki powietrznej jest ruch, tym samym o jej istocie stanowi manewrowanie statków powietrznych i tworzenie warunków do użycia dysponowanych środków rażenia. Walka w lotnictwie może być rozpatrywana wieloaspektowo. Może być prowadzona w środowisku powietrznym (walka powietrzna), gdzie jest starciem dwóch lub większej ilości samolotów. Może być prowadzona na styku dwóch środowisk – powietrznego i lądowego lub morskiego (walka powietrzno-lądowa, powietrzno-morska). Jej istotą jest wówczas uderzenie z powietrza na obiekt na powierzchni ziemi lub wody zdolny do obrony lub nie i jest starciem samolotów z OPL.
Zapraszam do przejrzenia moich innych ogłoszeń.