Wywiady zamieszczane na łamach prasy krajowej i zagranicznej były różne: krótkie i długie, zabawne i ponure, mądre i głupie, zmyślone i prawdziwe, autoryzowane i wydrukowane - mimo wcześniejszych ustaleń - bez autorskiej akceptacji. Parę razy telewidzo­wie przysłali mi wycięte z gazety rozmowy, które zrodziły się w fantazji autorów pytań. Może właśnie dlatego, zachęcony do opowiedzenia zda­rzeń, które przypadły na pierwsze półwiecze mego życia, wybrałem for­mę wywiadu. Tym razem jest on z całą pewnością prawdziwy i na doda­tek przez jubilata autoryzowany.
Wyobraźmy sobie mój ulubiony - dziesiątki razy pokazywany w festiwalowych programach - Salon Narożny w Łańcucie, utrzymany w wytwornym stylu wiedeńskiej secesji: wspaniałe obrazy, parkietowa mozaika, malachitowe wazy, dziewiętnastowieczny fortepian, marmuro­wy kominek, fantazyjna kompozycja kwiatów. Na kanapach i w fote­lach ustawionych wokół ogromnego, okrągłego stołu przykrytego boga­to srebrem haftowaną serwetą zasiadają dziennikarze, którzy w minio­nych latach zwracali się do mnie - w imieniu swoich bardzo znanych i mniej znanych dzienników, tygodników, miesięczników - z prośbą o wywiad.