Pasjonująca, utrzymująca w napięciu do ostatniej chwili relacja frontowego żołnierza. Wojenne losy zawiodły młodego Herberta Maegera ochotniczo w szeregi Gwardii Przybocznej Hitlera i zarazem elitarnej dywizji Waffen SS „Leibstandarte AH”, choć wcześniej nie sympatyzował on z ideologią nazistowską. Śledząc koleje jego żołnierskich losów, obserwujemy w jak dramatycznych okolicznościach następowało formowanie się osobowości wojennego weterana – od nieopierzonego rekruta do tzw. nieśmiertelnego. Poznajemy oczami uczestnika specyficzny system wartości i mentalność ludzi zmuszonych prowadzić śmiertelne zmagania, warunki w jakich je prowadzono, taktykę, uzbrojenie i sprzęt obu stron.
Herbert Huberet Jozeph Maeger ur. w 1922 roku w Walhorn-Astenet w rodzinie zawiadowcy kolejowego. Dorastał w specyficznych warunkach kulturowych pogranicza belgijsko-niemieckiego. Walhorn, leżące w okręgu Eupen-Malmédy, zamieszkałym głównie przez ludność niemieckojęzyczną, znalazło się po 1920 roku w granicach Belgii. Ojciec Herberta służył w pułku gwardii cesarskiej i został ciężko ranny pod Arras w 1915 roku. Pomimo silnego przywiązania do niemieckiej tożsamości rodzice zapisali Herberta do katolickiego i francuskojęzycznego gimnazjum w Eupen. Maturę zdawał autor już jako obywatel III Rzeszy, bowiem Niemcy po zwycięstwie na Zachodzie w 1940 roku anektowały okręg Eupen-Malmédy. Autor wspomina: W ciągu jednej nocy wszystko uległo zmianie. Byliśmy odtąd z powrotem Niemcami, a ja wreszcie pozbyłem się ambiwalentnych uczuć, które niemal zawsze towarzyszyły mi jako dziecku dwóch ojczyzn. Herbert, do wybuchu wojny aktywny belgijski skaut, wstąpił do HJ. We wrześniu 1941, mając już powołanie do pułku artylerii, wstąpił ochotniczo do Waffen SS, by chronić rodziców przed konsekwencjami donosów kwestionujących ich lojalność wobec nazizmu. Przeszedł szlak bojowy LAH od Sambeku, przez Taganrog, Charków do Prochorowki. W listopadzie 1942 okupował francuską „wolną strefę”, by rok później we Włoszech wspierać upadający reżim faszystowski i zwalczać partyzantkę na półwyspie Istria. Jesienią 1943 roku, wciąż w mundurze SS, rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie w Giessen. Pogarszająca się sytuacja wojenna Niemiec spowodowała, że po kilku semestrach trafił jako felczer w 36. DGren. SS „Dirlewanger”. Walczył nad Odrą, a w końcu kwietnia 1945 roku był świadkiem tragedii „wędrującego kotła” 9. Armii. Ujęty przez Sowietów, dzięki kwalifikacjom felczera uniknął wywózki do Rosji, zaś zachowany paszport belgijski ułatwił mu zwolnienie z niewoli. Zagrożony represjami w Belgii, zdecydował się zamieszkać w Niemczech. Rodzinne Walhorn odwiedził w 1974 roku po anulowaniu kary dożywotniego więzienia orzeczonej wobec niego przez belgjski sąd.