Technika Wojskowa Historia 4/2016 - numer specjalny

Spis treści:

- Popołudniowe naloty 2. Eskadry Bombowej 3 września 1939 roku
- Myśliwce nad Chałchyn Goł. I-16, I-153, I-15bis vs Ki-27
- Polskie zwycięstwa powietrzne w 1939 roku według ustaleń Komisji Bajana i ich wiarygodność w świetle dokumentacji archiwalnej. Część 1 – Dywizjony Brygady Pościgowej III/1 i IV/1 oraz eskadry szkolne
- Obiekt G-52. Ciężka artyleria w lotnictwie sowieckim
- Niełatwy dzień. Walki pod Brwinowem, Święcicami i Ołtarzewem w dniu 12 września 1939 roku
- Znad Sekwany nad Wisłę - francuskie czołgi dla Wojska Polskiego
- Czołgi lekkie Renault R35 i R40
- Flota Bałtycka podczas kampanii wrześniowej

Niełatwy dzień. Walki pod Brwinowem, Święcicami i Ołtarzewem w dniu 12 września 1939 roku

12 września 1939 roku uszczuplone siły Armii „Łódź” pod dowództwem gen. bryg. Wiktora Thomméego podjęły pod Brwinowem i Święcicami próbę przebicia się przez kordon niemiecki w stronę Warszawy. Dla pozbawionych łączności i wycofujących się od wielu dni polskich piechurów było to ogromne wyzwanie. Mimo początkowych sukcesów i wsparcia udzielonego przez 8. Dywizję Piechoty pod Ołtarzewem siłom polskim nie udało się otworzyć drogi do odległej o niespełna czterdzieści kilometrów stolicy. Z uwagi na rozgrywające się równocześnie nad Bzurą i koło Warszawy walki opisywane boje miały w ogólnej sytuacji duże znaczenie, dlatego warto poświęcić chwilę uwagi temu niełatwemu dla obu stron konfliktu dniowi.

Odwrót spod Piotrkowa i Łodzi

6 września 1939 roku wraz z porażką północnego zgrupowania Armii „Prusy”, sforsowaniem przez Wehrmacht Narwi pod Różanem i opuszczeniem Tarnowa ostatecznie załamał się polski plan obrony. Wszystkie polskie związki operacyjne (oprócz SGO „Narew”) cofały się, w większości bez świadomości sytuacji ogólnej i z poważnymi problemami. Wyjazd następnego dnia marsz. Edwarda Rydza-Śmigłego z Warszawy do Brześcia nad Bugiem dodatkowo skomplikował możliwości zarządzania wojskiem przez Naczelnego Wodza, a pozostawienie w stolicy Szefa Sztabu Naczelnego Wodza gen. bryg. Wacława Stachiewicza było tylko półśrodkiem w zapewnieniu ciągłości dowodzenia. Również dla Armii „Łódź” dzień 6 września okazał się kluczowy dla jej dalszego uczestnictwa w walkach. Oskrzydlona obustronnie przez siły niemieckich 8. i 10. Armii, silnie naciskana od czoła, dodatkowo od godzin porannych została pozbawiona dowództwa po zbombardowaniu sztabu przez lotnictwo niemieckie, a wskutek tego wyjazdu dowódcy Armii gen. dyw. Juliusza Rómmla w kierunku Mszczonowa (a ostatecznie do Warszawy) i faktycznego opuszczenia przez niego podległych sobie jednostek. Zły przykład dany przez Dowódcę Armii podziałał w następnych dniach demoralizująco na niektórych innych dowódców wielkich jednostek, którzy również opuścili swoich żołnierzy: płk Grobicki – dowódca „Wileńskiej” brygady Kawalerii, płk Dojan-Surówka – dowódca 2. Dywizji Piechoty i gen. bryg. Bończa-Uzdowski – dowódca 28. Dywizji Piechoty. Oddziały były wyczerpane walkami i osłabione stratami, zaczynało szwankować zaopatrzenie (5 września ustała praca bazy łódzkiej), a ciężkie kilkudniowe walki od samej granicy nie zostały wykorzystane ani do przeprowadzenia uderzenia odciążającego siłami Armii „Poznań”, ani do przygotowania się do bitwy przez Armię „Prusy”.

Rok wydania: 2016
Wydawnictwo: Magnum X
Rodzaj okładki: Miękka
Wymiar: 21 x 30 cm
Ilość stron: 94

Magazyn Technika Wojskowa Historia sprzedaję jako używany ponieważ był przeglądany kilka razy. Magazyn Technika Wojskowa Historia jest zadbany i jego stan oceniam na bardzo dobry.