Mam do sprzedania wyjątkowy, oryginalny, kolekcjonerski nóż KUKRI.
Długość ostrza: 25,5 cm
Długość noża z rękojeścią: 39,5 cm
Długość noża z pochwą: 41 cm
Szerokość ostrza: 5 cm
Nóż, który oferuję jest wyjątkowy również z powodu zdobień, które widać na zdjęciach.

Większość kukri jest wyrabiana ręcznie. Podczas II wojny światowej Gurkhowie służący w wojsku woleli noże wyprodukowane przez wiejskiego kowala (kami) z ich rodzinnej wioski od będących na ich wyposażeniu masowo produkowanych egzemplarzy. Jakość ostrza jest bardzo różna. Kami wykonują kukri ręcznie przekuwając stal pozyskaną z pióra resoru starej ciężarówki lub wagonu kolejowego. Rękojeść noża wytwarzana jest z drewna lub rogu bawołu wodnego, natomiast pochwa powstaje z drewna obciągniętego skórą.

Każdy Gurkha równie dobrze jak nowoczesnym karabinem, czy pistoletem posługuje się swoją tradycyjną bronią – słynnym zakrzywionym nożem kukri.

W Babaji grupa rabusiów zatrzymała pociąg jadący z Ranchi do Gorakhpur w północnych Indiach. Zaczęli bezceremonialnie okradać zastraszonych pasażerów, aż dotarli do miejsca, gdzie siedział Bishnu Shretsha, 35-letni Gurkha służący w indyjskiej armii. Bandyci rzucili się na dziewczynę siedzącą koło niego i próbowali ją zgwałcić na oczach jej bezradnych rodziców. Bishnu sięgnął po swój kukri i skoczył na napastników. Trzech zabił, ośmiu ciężko ranił, reszta uciekła.

Poniżej kilka interesujących faktów historycznych:
" Kukri, khukri, język nepalski:खुकुरी wym.: khukurī – ciężki zakrzywiony nepalski nóż używany zarówno jako broń sieczna o głowni krzywej jednosiecznej oraz jako narzędzie. Kukri stanowi część uzbrojenia i heraldyki Gurkhów – narodu wojowników. Dla wielu ludzi jest znany jako nóż Gurkhów.
Rękojeść noża wytwarzana jest z drewna lub rogu bawołu wodnego, natomiast pochwa powstaje z drewna obciągniętego skórą.

Typowa długość ostrza to około 25 do 38 centymetrów, przy czym masa noża waha się odpowiednio pomiędzy 0,5 a 1,5 kilograma.

Szczególnie masywnie zbudowany jest model Panawal dotted, osiągający masę powyżej jednego kilograma przy ostrzu o długości około 25 centymetrów. Poza różnicą w masie noże mogą się różnić kształtem ostrza, przy czym obecnie w poszczególnych dolinach Nepalu wytwarzane są noże o charakterystycznych dla tych dolin kształtach: Sirupate – Dharan, Chainpure, Chitlange – Chainpur, BhojPure – Bhojpur czy też Ganjuwal – Ganjuwal.

Wersje ceremonialne mogą osiągać długość 70 cm. Ostrza ceremonialne przeznaczone do składania ofiar z bawołów wodnych są znacznie większe. Kukri posiadają wcięcie w podstawie ostrza przy rękojeści, zwane "kaura". Istnieją różne poglądy co do roli, jaką spełnia "kaura", część z nich jest praktyczna – służy do przechwytywania ostrza przeciwnika, miejsce gdzie krew spływa z ostrza, zaznacza koniec ostrza podczas ostrzenia, część jest symboliczna – jest symbolem potencji.
Już 5-letni Nepalczycy uczą się posługiwać tymi nożami.

Popularna legenda głosi, że Gurkha "nigdy nie wkłada ostrza kukri z powrotem do pochwy, zanim nie zazna ono krwi". Ta legenda jest fałszywa, gdyż kukri stanowi przede wszystkim wielofunkcyjny nóż użytkowy używany głównie w roli maczety. Kukri może być wykorzystywany do budowania, karczowania, rąbania drewna, kopania, ciecia mięsa i warzyw, oprawiania zwierzyny, a także do otwierania puszek.

Ze względu na wielkość, kształt ostrza i wagę - Kukri walczy się tak jak maczetą. Podczas walki wręcz, cięcia są kierowane w głowę i szyję przeciwnika. Mimo podobieństwa do bumerangu, kukri nie został zaprojektowany do rzucania, a charakterystyczne zakrzywienie ostrza służy do efektywnego przekazywania energii kinetycznej na cel podczas wykonywania cięć.

Kukri posiada znaczenie religijne w hinduizmie i jest święcony podczas festiwalu Dasain.
Pochwy kukri są zazwyczaj zrobione z drewna obciągniętego skórą. Prace kaletnicze są zazwyczaj wykonywane przez sakri. Pochwa ma miejsce na dwa małe noże nazywane karda i chakmak – są one jednak często gubione. Większość kolekcjonerów broni białej nie przywiązuje do nich większej wagi. Karda służy do oprawiania zwierzyny. Chakmak służył jako krzesiwo do rozpalania ognia z pomocą krzemienia. Krzemień jest czasami noszony w woreczku dołączonym do pochwy.
Oddziały wojskowe złożone z Ghurków noszą kukri na pasie głównym z tyłu po prawej stronie. Nóż wyciąga się prawą ręką.
Kukri jest zbliżony wyglądem do pochodzących z V w. p.n.e. greckich mieczy machaira. Był to miecz tnący o zbliżonym wyglądzie lecz 3 razy większy. Prawdopodobnie wzór ten został przekazany do Nepalu poprzez Scytów lub też przybył na Półwysep Indyjski wraz z armią Aleksandra Wielkiego, którego sława wojenna szybko rozeszła się po politeistycznych Indiach północnych.

Gurkhowie wstępując na służbę wojsk kolonialnych zawierali umowy z Kompanią Wschodnioindyjską. Brali udział w następujących konfliktach: w wojnie z państwem Maratha (1817 r.), w Burthbore (obecny Bharathpur) (1826 r.), w pierwszej i drugiej wojnie z Sikhami w 1846 i 1848 r. W czasie powstania sipajów w 1857 r. Gurkhowie walczyli po stronie brytyjskiej i stali się integralną częścią armii brytyjsko-indyjskiej. Strzelcy Sirmoor - jedna z formacji gurkhijskich bronili siedziby wojsk brytyjskich w Delhi (tzw. Hindu Rao's house) przez ponad trzy miesiące, tracąc w czasie trwania tych walk 327 z 490 ludzi. Dwanaście nepalskich regimentów brało także udział w odsieczy Lucknow pod dowództwem Shri Teen - maharadży Maharany - Jung Bahadura.
Od stłumienia buntu sipajów do początku I wojny światowej regimenty gurkhijskie służyły m.in. w Birmie, Afganistanie na pograniczu obecnego Pakistanu, na Malcie ( w czasie wojny rosyjsko-tureckiej (1877-78), na Cyprze, na Malajach, w Chinach - podczas powstania bokserów (1900 r.) i w Tybecie - podczas ekspedycji Youngsbanda (1903 r.).

Około 100 tysięcy Gurkhów walczyło w czasie I wojny światowej. Brali oni udział m.in. w bitwach pod Loos, Givenchy, Neuve Chapelle i Ypres; znaleźli się także w Mezopotamii, Iranie, Palestynie gdzie walczyli z Turkami, brali także udział w bitwie pod Gallipoli. Mały oddział służył także z Lawrence’em w Arabii.

W czasie bitwy pod Loos Gurkhowie walczyli do ostatniego żołnierza i według słów dowódcy korpusu indyjskiego „znaleźli się w Walhalli”. Pod Gallipoli także odznaczyli się wielkim męstwem. Pod Sari Bair jako jedyni w całej kampanii osiągnęli i utrzymali szczyty, które umożliwiały panowanie nad cieśninami - będącymi głównym celem. Drugi batalion z 3 pułku strzelców brał udział w zdobyciu Bagdadu.

W latach międzywojennych Gurkhowie walczyli w trzeciej wojnie afgańskiej w 1919 r. i uczestniczyli w licznych starciach na pograniczu pakistańskim, głównie w Waziristanie.

W czasie II wojny światowej, król Nepalu zezwolił Brytyjczykom na sformowanie dodatkowych 20 batalionów gurkhijskich (co łącznie dawało 40 batalionów nepalskich w służbie Korony angielskiej) i możliwość odbywania przez nich służby gdziekolwiek na świecie. Oprócz utrzymywania porządku w Indiach Gurkhowie znaleźli się także w Syrii, północnej Afryce, Włoszech, Grecji, brali także udział w obronie Singapuru i w walce o Birmę. 4 batalion z 10 regimentu gurkhijskiego był trzonem tzw. oddziałów chinditów, gdzie walczył m.in. w bitwie pod Imphalem.