Książka własna z biblioteczki prywatnej. Stan techniczny bardzo dobry, jak na powieść wydaną pół wieku temu. Prawdopodobnie nieczytana ani razu.

Za "Pustelnię parmeńską" zabrałem się po przeczytaniu "Nieśmiertelności" Kundery, w której to czeski pisarz wspomina o dziele Stendhala w jednym z rozdziałów. Nie zawiodłem się! Choć "Czerwone i czarne" mnie nie zachwyciło, to dzieje Fabrycego del Dongo i jego ciotki już zdecydowanie tak. Przede wszystkim – uwielbiam delikatną ironię Stendhala w portretowaniu bohaterów. Opis bitwy w czasach napoleońskich i Fabrycego, który chciałby zaangażować się w walkę, ale zupełnie mu to nie wychodzi – wspaniały. Podczas lektury powieści świetnie się bawiłem, mimo że w zasadzie akcja jest tu sprowadzona do minimum. Na zajęciach z literatury profesor mówił nam, że dla kontekstu warto przeczytać "Corinne" Mme de Staël, podobno Stendhal polemizował ze szwajcarską pisarką, jeśli chodzi o wizję Włoch.