Niezbędnik turysty z opisem szlaków turystycznych w Białymstoku oraz zestaw dwóch przewodników o Białymstoku (kulinarny i kuturalny), o których Wyborcza pisze tak:
Po raz pierwszy chyba Białystok doczekał się tak przystępnie napisanych i atrakcyjnie zaprojektowanych materiałów promocyjnych w formie książkowej, które zachęcają do zwiedzania miasta i poznania jego historii. Mowa o "Przewodniku kulinarnym po stolicy Podlasia. Smaki Białegostoku" i "Przewodniku kulturalnym po stolicy Podlasia. Białystok Wielu Kultur". Wydawnictwa opracowała poznańska firma Landbrand, która na zlecenie magistratu przygotowała zupełnie nowe szlaki turystyczne, dostosowała do tego projektu istniejącą już stronę internetową www.odkryjbialystok.pl (na której był wcześniej jedynie szlak esperanto i wielu kultur), a niebawem w mieście pojawią się przygotowane przez firmę tabliczki i inne elementy, wskazujące atrakcje ze szlaków.

Co się jada na Podlasiu? Gdzie są nowe knajpki w mieście?

Książeczki promujące szlaki będą zabierane na wszelkie targi turystyczne. Do współpracy w pisaniu tekstów zaproszono białostockich znawców tematu. Przy kulinarnym przewodniku pomagał Andrzej Fiedoruk, socjolog, publicysta, kucharz i autor książek kucharskich. Z kolei przy opisie krótkiej historii miasta, spuścizny Branickich i fabrykantów pomagał Andrzej Lechowski, historyk i dyrektor Muzeum Podlaskiego.

O starym Białymstoku czytaj też na naszych stronach. Pisze Andrzej Lechowski

O mieście wielu religii i narodowości pisał zmarły kilka miesięcy temu Radosław Poczykowski, socjolog związany z Fundacją Uniwersytetu w Białymstoku. Nad drewnianym Białymstokiem pochylił się młody historyk Wiesław Wróbel. Białystok esperancki z kolei opisał Przemysław Wierzbowski z Białostockiego Towarzystwa Esperantystów. A nowe trendy w kulturze i sztuce stolicy Podlaskiego prześledził Damian Kudzinowski ze stowarzyszenia Fabryka Bestsellerów, do niedawna animujący też wydarzenia kulturalne w klubokawiarni Kopiluwak. Powierzenie tej pracy ludziom znającym się na rzeczy z pewnością wpłynęło na merytoryczną jakość tych projektów. Ale to, z czym potencjalny turysta styka się na samym początku, to forma przewodników. Dzięki ciekawej okładce i szacie graficznej takie wydawnictwo po prostu chce się mieć na półce. W obu przypadkach na okładkach wykorzystano motyw logotypów produktów turystycznych. W tych stworzono otwory, a przez okienka zobaczyć można a to śledzia, a to buzę, hotel Ritz czy pałac Branickich, fabrykę Beckera, mozaikę nad drzwiami cerkwi czy scenę z tanecznego widowiska Metropolis.

Przewodnik kulturalny obfituje w atrakcyjne zdjęcia - nowe i te archiwalne, a także ciekawostki, o których być może nie wiedzieli sami białostoczanie. Jak chociażby o tym, że jeszcze w 1835 roku, na 524 domy z drewna przypadało jedynie 87 budynków murowanych. Że przed wojną w Białymstoku było blisko 60 synagog. Czy też dowiedzieć się można jakim modom ulegali Braniccy. Wydawnictwo zawiera oczywiście mapki czterech nowych szlaków - rodu Branickich, białostockich świątyń, architektury drewnianej i białostockich fabrykantów. Szkoda tylko, że w rozdziale o esperanto nie zamieszczono mapki do opracowanego w 2009 roku przez innych autorów, choć przecież na zlecenie miasta, szlaku esperanto i wielu kultur. W bardzo osobistym tonie nad nową kulturą w mieście pochyla się Damian Kudzinowski, w formie obszerniejszego felietonu analizuje zjawiska związane z teatrem, tańcem, muzyką, literaturą, propozycjami galerii Arsenał, nie skupia się raczej nad lokalnymi działaniami wokół filmu. Ale obraz ten uzupełnia ostatni rozdział, czyli przegląd najciekawszych wydarzeń, festiwali.

Jedyną dość kuriozalną rzeczą w tym przewodniku, jest zabawa w numerologię - w cyfrach autorzy z Landbrandu upatrują przepowiedni o wspanialej przyszłości białostoczan. Piszą o trzech rodach, które władały grodem nad Białą, trzech polowaniach królewskich, trzech żonach Branickiego Dziewiątka jako oznaka trwania i ciągłości obecna jest w roku narodzin Branickiego, Zamenhofa, Białystok odzyskał niepodległość 19 lutego 1919 roku, no i sama nazwa składa się z 9 liter. Ta teoria jakoś nie pasuje do charakteru całego wydawnictwa.

Jeśli chodzi o "Smaki Białegostoku", to mamy tu historyczny rys kształtowania się naszych kulinarnych tradycji. Jest o tym, co jadano na barokowych przyjęciach, jakie wpływy wywarła na naszym jadłospisie kuchnia rosyjska, żydowska i tatarska. Jest wzmianka o buzach i kuchni realnego socjalizmu. Jeden z rozdziałów to kulinarna mapa dawnego Białegostoku z opisem słynnych lokali. Ale przewodnik spełnia też funkcje książki kucharskiej, gdzie znajdziemy receptury buzy, kiszki czy babki ziemniaczanej. Jest też ankieta kulinarna z czterema postaciami, których korzenie wywodzą się z Białegostoku. O swoich ulubionych smakach opowiada Tomasz Bagiński, Jerzy Maksymiuk, Paweł Małuszyński i Monika Dryl. Na koniec zaś mamy mapkę z lokalami gastronomicznymi i opis idei Białostockiego Szlaku Kulinarnego. Na mapce zabrakło co prawda jednej z restauracji na szlaku, ale sprytnie udało się to nadrobić naklejką.