Wychodząc od stwierdzenia, że "Hegel i Nietzsche wyznaczają dwa przeciwległe krańce ewolucji filozofii niemieckiej XIX wieku", wybitny niemiecki historyk stawia sobie za cel przedstawienie tego, co zaszło w owym czasie w filozofii niemieckiej. Kreśli w ten sposób panoramę tych idei, których dziejowe urzeczywistnienie miało się odcisnąć tak głębokim i tragicznym niejednokrotnie piętnem na historii wieku następnego, który nie traktował już ducha jako "fundamentu dziejów", lecz jako "problem domagający się rozwiązania". Löwith przedstawia fascynujący obraz tego najważniejszego, zdaje się, okresu myśli niemieckiej, nie unikając odwołań historycznych - lokuje ja w kontekście, nie ograniczając się do filozofii niemieckiej.