Tytuł: Na Szerokiej Ukrainie. Wspomnienia gnębionego przez dwa największe europejskie totalitaryzmy.

Autor: Henryk MAJEWSKI.

Wydawca: Wydawnictwo „COMANDOR”, Warszawa 2001, wydanie I. 127 stron, w ty, reprodukcje dokumentów oraz zdjęcia we wklejkach, oprawa miękka lakierowana, format 14,5x20,5 cm.

Stan bardzo dobry

„Na Szerokiej Ukrainie. Wspomnienia gnębionego przez dwa największe europejskie totalitaryzmy”. Wstęp - Od kilku lat dojrzewała we mnie myśl, a może przede wszystkim potrzeba spisania wspomnień, które pozostały jeszcze w mej pamięci z lat dzieciństwa i młodości. Były to lata strachu, głodu i nieludzkiego traktowania. Potrzeba ta wypływała z obowiązku wobec moich najbliższych i najdroższych - ojca, jego braci, brata mojej matki oraz dwóch starszych braci ciotecznych, zamordowanych lub zesłanych na Syberię przez NKWD w latach 1937-1938.

Potrzeba spisania wspomnień wynika również ze świadomości, że obecnie w Polsce stosunkowo wiele wiemy o martyrologii Polaków po 17 września 1939 roku, tych którzy mieszkali na kresach wschodnich II Rzeczypospolitej Polski. Wiemy o zagładzie jeńców przede wszystkim oficerów Wojska Polskiego, żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza, funkcjonariuszy policji. Wiemy o masowych wywózkach na Sybir i do Kazachstanu polskiej inteligencji, młodzieży, kapłanów oraz całych polskich rodzin, łącznie z niemowlętami i niedołężnymi starcami z „wyzwolonych” przez Armię Czerwoną terenów Podola, Przykarpacia, Wołynia, Polesia, Wileńszczyzny i Białostocczyzny.

Coraz więcej prawdy dociera do naszej wiadomości o barbarzyńskich poczynaniach NKWD u schyłku II wojny światowej po wkroczeniu Armii Radzieckiej na polskie obszary, a szczególnie na terenach między Wisłą a Bugiem w stosunku do polskich obywateli - żołnierzy Armii Krajowej i innych ugrupowań patriotycznego podziemia, członków administracji Polski podziemnej z czasów hitlerowskiej okupacji, inteligencji i patriotycznie nastawionej młodzieży, księży, a nawet śląskich górników.

Niewiele natomiast wiemy o zasięgu i rozmiarach eksterminacji Polaków przez NKWD w latach trzydziestych. Myślę o Polakach, którzy po traktacie ryskim w 1921 roku, nie wyrzekli się polskości, ale z różnych względów nie przesiedlili się do Polski, pozostając obszarach administrowanych przez sowieckie władze, a więc w granicach imperium bolszewickiego. Większość Polaków, którzy pozostali i w swych rodzinnych stronach nie uległa presji wynarodowienia, z czasem jednak stała się ofiarami NKWD. Ale również i o tych nielicznych i Polakach, którzy pozwolili sowieckim urzędnikom zmienić swą polską| narodowość na inną NKWD nie zapomniało. Zostali potraktowani i podobnie jak, ci którzy nie pozwolili zrusyfikować się - tyle tylko, że w późniejszej kolejności.

Nie ukrywam, że istotnym powodem napisania tych wspomnień jest chęć pozostawienia własnym potomnym spisanej, chociaż częściowej i ułomnej, wiedzy o ich przodkach, którzy w tamtych warunkach odważyli się być Polakami - wiedzy opartej na moich subiektywnych ocenach faktów wydobytych z zakamarków pamięci. Z pamięci, która w ciągu ponad pięćdziesięciu lat była systematycznie i metodycznie stępiana przez totalitarną propagandę, jak słusznie określił nasz noblista - Czesław Miłosz - zniewalana.

Niestety, w 1956 roku w wyniku „polskiego października” poddałem I się socjalistycznej propagandzie - dając wiarę, że założenia ustrojowe są do zrealizowania (nie są oparte na utopii), że polski socjalizm jest w pełni humanitarny, a ustrój społeczny - sprawiedliwy.

Tym bardziej bolesne jest moje rozczarowanie i głęboki niesmak i moralny, a także wyrzuty sumienia wobec osób wymienionych na wstępie oraz wobec mojej drogiej Matki, która do końca swojej ciernistej drogi życiowej (zmarła w Warszawie w październiku 1982 roku) nie podzielała mojej wiary i optymizmu.