Na pierwszych stronach książki - będącej wyborem felietonów publikowanych na łamach „Polityki“ w latach 1970-1980 - Jerzy Waldorff pisze:
„Teza o muzyce, która łagodzi obyczaje, nadal zostaje tylko życzeniem nas wszystkich, co ją głosimy i wierzymy w jej skuteczność, jeśliby znalazła powszechne zastosowanie. Czy dowodzi to jedynie naszej naiwności i braku poczucia realizmu dziejowego? Nie! Z pewnością nie! - Taka jest nasza wiara, która nadaje sens i wartość życiu, stanowi podstawę nadziei na zwycięstwo dobra nad złem, gdyż muzyka - ta wielka i piękna, jaką uprawiamy, to jedna z postaci dobra, najszlachetniejszy wyraz owego prawa moralnego, o którym mówił Emanuel Kant, że jest w nas i nim powinniśmy się kierować“.
To żarliwe credo niezmiennie bezkompromisowego w swym pisarstwie i działaniu Autora towarzyszy jego „muzycznym bojom“ również w publicystyce minionego dziesięciolecia.