Katarzyna Grochola pozostaje wierna swemu wyznaniu.
Jest to jednak zupełnie inna książka. Nostalgiczna,
zabawna, wzruszająca. W swoich opowiadaniach pisarka
prowadzi nas przez świat uczuć skomplikowanych,
rozmijających się, niespełnionych, zawsze jednak
ożywionych wiarą i nadzieją. Świat nie jest taki
zły; nawet w tragedii jest wymiar, który nadaje jej
sens. To, co zwykliśmy traktować jak przedmiot
powszedni wieczne pióro, blaszka do buta, kartka
papieru nabiera tutaj wymiaru metafizycznego,
a prostocie bliżej do dobra niż inteligencji
do mądrości. Trudno się oprzeć takiej dawce emocji.
Przesłanie jest proste: ludzie są dobrzy,
tylko czasem im się coś myli.