A. Galska-Krajewska, R. Piosik, N.W. Skinder, J. Soczewka
TWÓRCA POLSKIEJ DYDAKTYKI CHEMII. JAN HARABASZEWSKI I JEGO CZASY (1875-1943)

Wydawnictwo: WUW
Rok wydania: 2009
Stron: 294
Ilustracje: czarno-białe
Okładka: miękka
Stan ogólny: bardzo dobry, książka jak nowa

Monografia o najwybitniejszym polskim dydaktyku chemii. Sylwetkę Jana Harabaszewskiego przedstawiono w niej z różnych punktów widzenia: jako teoretyka nauczania chemii, organizatora oświaty chemicznej i systemu doskonalenia nauczycieli chemii w Polsce, nauczyciela akademickiego i gimnazjalnego, publicystę, tłumacza i wydawcę oraz wychowawcę młodych Polaków, a także jako głowę rodziny. Pokazano dorobek naukowy Jana Harabaszewskiego oraz jego walkę o nowoczesny program nauczania chemii i dobre warunki kształcenia chemicznego w polskich szkołach.
Idee Harabaszewskiego, takie jak stosowanie heurezy, zasada indukcyjnego i eksperymentalnego nauczania chemii, wymagania od uczniów aktywnej postawy i samodzielności myślenia czy uogólniania poznanej faktografii, znajdują zastosowanie w dzisiejszej dydaktyce chemii w całej Europie. Zapoczątkowane przez Jana Harabaszewskiego upodobnienie nauczania do procesu badawczego uznawane jest obecnie za bardzo skuteczną technikę kształcenia.

Przedmowa (N. W. Skinder)
Wprowadzenie (A. Galska-Krajewska)
Pochodzenie materiałów ilustracyjnych
1. Młodość w rozdartym kraju (A. Galska-Krajewska)
1.1. Priwislanskij Kraj
1.2. Zagadka daty urodzin
1.3. Tajemnice matury i studiów
1.3.1. „Nieprawomyślny” uczeń
1.3.2. W mieście hanzeatyckim
1.3.3. Rygory uczelni
1.3.4. Wśród polskich Weletów
1.3.5. Z indeksem – „na indeksie”
1.3.6. W polskiej uczelni – za granicą
2. W kręgu chemików w zaborze rosyjskim (A. Galska-Krajewska)
2.1. Przemysł w okresie zaborów
2.2. Rola Muzeum Przemysłu i Rolnictwa
2.3. W Pracowni Chemicznej MPiR
2.4. Laboratorium Harabaszewskiego a przemysł ceglarski
2.5. „Chemik Polski” – wzór sprawności medialnej
2.6. W Kole Chemików
3. Harabaszewski jako tłumacz, redaktor i autor (A. Galska-Krajewska)
3.1. Działalność w zakresie upowszechniania zagranicznej literatury chemicznej
3.2. Prace własne z dziedziny chemii
3.3. „Metodyka chemii” i „Dydaktyka Chemii” – fundamentem polskiej dydaktyki chemii
3.4. Spuścizna publicystyczna
3.5. „Definicja kwasu, zasady i soli” w opracowaniu Harabaszewskiego (J. Soczewka)
3.6. Dbałość o poprawność językową
4. O rangę edukacji chemicznej (A. Galska-Krajewska)
4.1. Batalia PTCh i jego Sekcji Dydaktycznej o reformę nauczania chemii
4.1.1. Powstanie PTCh i utworzenie Sekcji Dydaktycznej
4.1.2. Zadania Sekcji Dydaktycznej
4.1.3. Nauczanie chemii w gimnazjum; nowy przedmiot – obrona przeciwlotnicza i gazowa
4.1.4. Nauczanie chemii w liceum
4.1.5. Kształcenie nauczycieli
4.1.6. Studia akademickie
4.2. Chemiczna Pracownia Dydaktyczna w realizacji reformy nauczania chemii
4.2.1. Zadania Chemicznej Pracowni Dydaktycznej
4.2.2. Dokształcanie nauczycieli
4.2.3. Ocena podręczników
4.2.4. Stan wyposażenia laboratoryjnego szkół
4.2.5. Trud opracowania nowych doświadczeń
4.2.6. Wystawa pomocy do realizacji zreformowanych programów
4.2.7. Analiza przebiegu reformy
4.3. Inne formy pomocy nauczycielom
4.3.1. Instruktorat
4.3.2. Działaloność Ognisk i Grup Metodycznych
4.3.3. „Fizyka i Chemia w Szkole”
4.3.4. Działalność Ministerstwa WRiOP
4.4. Rozwój dydaktyk przedmiotowych w 20-leciu międzywojennym
4.5. Uniwersytet Warszawski kuźnią kadr dla oświaty chemicznej
4.5.1. Geneza i zadania uczelni
4.5.2. Najlepsi z najlepszych – profesorami chemii
4.5.3. Dydaktyki przedmiotowe w programie akademickim
4.5.4. Pierwsi wykładowcy dydaktyki chemii w UW
5. Idee dydaktyczne Jana Harabaszewskiego na tle epoki (J. Soczewka)
5.1. Szkoła pracy – pierwszy etap rozwoju dydaktyki chemii w Polsce
5.2. Na początku była heureza... i głównie heureza
5.3.