W życiu Béli Hamvasa można wskazać punkty zwrotne związane najczęściej z wielkimi zmianami zachodzącymi wokół i dotykającymi wszystkich. Każda z nich była przez niego gruntownie przemyślana i nauczyła go czegoś ważnego. Pomimo niewątpliwych strat, krzywd i wielkich trudów zmiany te pozwoliły mu uświadomić sobie kim ma się stać, co powinien obrać za zadanie życiowe, i jak ma je realizować. O tym opowiadają eseje z tomu Godzina owoców, uznawane za jedno ze szczytowych osiągnięć twórczości Hamvasa. Powstałe krótko po II wojnie światowej, napisane z bezwzględną szczerością, są próbą zrozumienia wojennych i powojennych losów autora. Hamvas kreśli portret człowieka całkowicie wolnego, rozmyśla nad melancholią ostatnich dzieł wielkich twórców, przedstawia prognozy dotyczące społeczeństwa przyszłości. Te szkice w doskonały sposób odzwierciedlają jego dewizę twórczą: piszę, a kiedy to robię, tekst oddziałuje na mnie, budzi mnie, oczyszcza i prześwietla.