Monografia dr hab. Iwony Milewskiej ma wyjątkowy, pionierski charakter: z jednej strony odpowiada na pytanie,
kiedy kontakty przedstawicieli dwóch zasadniczo różniących się cywilizacji indyjskiej i europejskiej, obok od wieków trwających relacji handlowych, weszły na poziom intelektualny, a z drugiej, w jaki sposób Europa przyjmowała elementy kultury indyjskiej wraz z klasyczną literaturą. Cezurę jakościową wyznacza Autorka na wiek XVII, kiedy pierwsi nowożytni misjonarze docierają do Indii, uczą się miejscowych języków, a ich sposób życia wpisuje się w codzienność mieszkańców. Bardzo szybko przekonują się, że warunkiem dotarcia z nową nauką do najwyższej warstwy społeczeństwa indyjskiego, braminów, jest poznanie sanskrytu, klucza
otwierającego ich literacką kulturę.
Fragment recenzji prof. Kazimierza Korusa