„Ksiądz Jerzy Czarnota jest - jak zwykło się mawiać, spotykając taki typ liryki - poetą kultury. Ktoś, kto obserwuje dzieła sztuki, penetruje przestrzeń idei. Sztuka dlań - jak sugeruje to w paru utworach - zwłaszcza ta najwyższego lotu, odzwierciedla doskonałość natury, a więc świata, kosmosu i jego Stwórcy. Myślę, że wiersze Jerzego Czarnoty są zaproszeniem do dialogu - zresztą one same są wieloraką rozmową, na różną porę i światło dnia, wtedy kiedy niebezpiecznie łatwo wypełnia mnie spokój i kiedy może­my otrzymać łaskę wysokiej pogardy”. – Konstanty Pieńkosz („Ład”)
„Nikodemowa liryka pytań to koncepcja zbliżona nieco do herbertowskiej poezji Pana Cogito. Jednak jest to tylko podobieństwo zewnętrzne, w samej konstrukcji, dramaturgii. Nikodem Czarnoty to postać inna niż Pan Cogito. Nieprzypadkowo bowiem zadając pytania i rozmawiając z sobą, bohater liryczny nosi imię wysnute nie z Kartezjusza, lecz z. Ewangelii. Nie mówi on „myślę, więc jestem”, lecz raczej „wierzę, więc jestem”. Wiara występuje tu nie jako coś, co zostało dane, lecz jako to, co zadane.” – Bogdan Ostromęcki („Literatura”)
„Wiersze Jerzego Czarnoty mają „dobrą duszę”. Przypo­minają staruszkę z Domu Emerytów, coraz bardziej niematerialną. Chrystusa przesuwającego ledwo widoczną wskazówkę południa, czarne topole, do których poeta się zwraca: od was chcę się dowiedzieć dokąd idę. W całym tomie ani razu nie spotykamy słowa miłość, raz jeden tylko słowo samotność. Poeta nie posługuje się wielkimi słowami, małe słowa więcej powiedzą. W wierszach Czarnoty to, co milczy, rzuca światło”. – Ks. Jan Twardowski („Więź”)