Płyta nowa.

1. Tu i teraz
2. Zdeptać Koronę
3. Boże Oko
4. Diler Miłości
5. Miłość
6. Guru
7. Etykietki
8. Facebookowa Mama
9. Pan Nikt
10. Kalendarze
11. Rewolucja
12. Kościół

Muzyka AVE wyrasta z najlepszych tradycji polskiego rocka lat 90. – ma być porządny, uczciwy riff, za którym w parze idzie wpadająca w ucho melodia, a wraz z nią tekst o czymś, nawet jeśli zabawny, to wkładający zgrabnie kij w mrowisko, komentujący naszą rzeczywistość w sposób prosty, czasem bezpośredni, ale dokładający istotne trzy grosze do tematu. I to się może naprawdę podobać, być może nie wszystkim, bo podejście Inowrocławian wymaga dystansu, poczucia humoru, otwarcia na ironię – zespół bawi się zarówno w sferze muzycznej, jak i dźwiękowej, tworząc mieszankę różnorodną, a jednak spójną.

Wielka tu zasługa fajnych pomysłów muzycznych, którym nie wypada odmówić chwytliwości (Tu i teraz czy Guru to dobre materiały na rockowy hit), ciekawych aranżacji, jak i klarownej produkcji i masteringu, uwypuklających to, co w tych pomysłach najlepsze. Czasem będzie to mocny riff (Kościół), innym razem rockandrollowa, niezobowiązująca jazda (Zdeptać koronę), albo zabawna parodia jazzu i metalu (tytułowy Pani Nikt) – zawsze jednak kryje się za tym jakiś ciekawy pomysł, zarówno w warstwie muzycznej, jak i słownej.

Gitary brzmią tutaj soczyście, Robert Sadowski i Maciej Zamczała doskonale rozumieją, że liczy się nośność riffu, jego moc, a nie popisy. Sekcja – Krzysztof Kosiński na basie i Mateusz Senderowski na perkusji – trochę kombinuje rytmiką, wiele z tych piosenek bywa dość rozedrgana, miło bujająca, nie przykuta do schematów 4/4. No i Mariusz Michałowski – autor tekstów, wokalista, współautor muzyki – doskonale bawi się swoim głosem, ma nienaganną dykcję, raz melorecytuje, raz krzyczy, bywa romantyczny i wkurzony, żongluje barwami i pomysłami, wciela się w różne postaci, co tworzy synergię z wypowiadanymi słowami. A w tekstach – czasem wprost, czasem w nieco bardziej zawoalowany sposób – dostaje się klerowi, politykom, instytucjom, pseudo autorytetom różnej maści, ludziom ogłupionym przez reklamy i media społecznościowe. Choć bywają tu też poruszane po prostu kwestie damsko-męskie (Miłość) albo tematy bardziej nostalgiczne (Kalendarze).

Fajnie, że na polskiej scenie jest jeszcze miejsce na tego typu zespoły, które pewnie już nie zawojują świata (przepraszam AVE za tego typu sądy), ale tworzą coś swojego. Są tu piosenki lepsze, takie, które podobają mi się mniej. To jasne. Słucha się jednak „Pana Nikt” z zainteresowaniem, i co ważne, nie ma tu przerostu treści nad formą i odwrotnie