Został ustanowiony ustawą z dnia 8 stycznia 1938 o medalu „Za Długoletnią Służbę”[1]. Dzielił się na trzy stopnie: złoty, srebrny i brązowy. Medal nadawali właściwi ministrowie lub inne naczelne organy władzy państwowej. Koszty nadania medalu ponosił odznaczony.

Prawo do medalu uzyskiwało się z tytułu pracy w służbie Państwa lub instytucji publicznoprawnych. Po 10 latach służby pełnionej po 11 listopada 1918 roku uzyskiwało się brązowy medal, po 20 latach – srebrny, a po 30 latach miał być przyznawany medal złoty, do czego nie doszło z powodu wybuchu II wojny światowej. Przerwy w okresach służby lub opuszczenie służby nie stanowiły przeszkody w nadaniu medalu. Medalu nie otrzymywały osoby skazane prawomocnym wyrokiem sądowym lub dyscyplinarnym, jeśli pociągał za sobą rozwiązanie stosunku służbowego lub osoby, z którymi z ich winy rozwiązano umowę o pracę. Po ponownym przyjęciu do służby, osoby takie miały prawo do przyznania medalu, po przesłużeniu odpowiednich okresów, liczonych od dnia ponownego przyjęcia do służby.

Medal noszony był na lewej piersi, bezpośrednio po odznaczeniach państwowych polskich, a przed odznaczeniami zagranicznymi[1].

Odznaczeni ponosili koszty wykonania medalu[1].